Front tegen verkrachting – uitnodiging tot dialoog

Samenvatting:

“Het zoeken van mensen naar toenadering tot elkaar vanuit verschillende geloofsovertuiging of levensbeschouwing, heeft mij aangesproken, ook als teken van openheid en tolerantie.”

Al snel bleek de noodzaak dat ik mij moest verdiepen in de geschiedenis van het ontstaan van schending van vrouwenrechten. Verkrachting is binnen bepaalde culturen, religies en tradities, ingebakken en/of straffeloos toegestaan. Hierbij kwam ook vast te staan dat vrouwen als minderwaardig zien, te maken heeft met het interpreteren van grondteksten uit Koran en Bijbel. Omdat geen van beide wereldgodsdiensten de wereld overheersen, heb ik summier aandacht besteed aan de wijze waarop de samenlevingen functioneren op grond van levensbeschouwingen. Er is getracht evenwicht te houden in hoe vanuit geloofsbeleving tegen verkrachting van medemensen, aangekeken en/of gehandeld wordt en is. Dit manuscript is geschreven met de uitdrukkelijke intentie het terugdringen van verkrachtingen, en op den duur het ophouden daarvan. Daarom kon ik niet om de geschiedenis en aard van de belangrijkste godsdiensten heen. Uit de Bibliografie mag blijken dat ik niet over een nacht ijs gegaan ben. Het manuscript bevat enkele verhalen die dienen als achtergrondinformatie en verruiming en verbreding van het gezichtsveld. Voor menigeen zijn verkrachtingen een ver van mijn bed show. Dit was een reden te meer om aan verkrachting apart aandacht te besteden. Het onderwerp: vrouwen verkrachting indringend aan de kaak stellen, vroeg ook om de gevolgen daarvan voor de slachtoffers uitvoerig te belichten. Dit bleek bepaald geen sinecure. Je moet welhaast vrouw zijn om voldoende te kunnen doorvoelen welke schade verkrachting aanricht in lichaam en geest van de verkrachte. In het manuscript is sterk de nadruk gelegd op het mooie van een menselijk lichaam, specifiek aan dat van een vrouw en de waarden die zij als vrouw in een mensenleven vertegenwoordigd. In een poging inzicht te geven in wat in een vrouw ook als mens, vernield wordt, is het hoofdstuk opgenomen dat handelt over het menselijk lichaam in cijfers, verkrachter weet wat je vernield. Medemensen als vrouw geboren krijgen veel te vaak in hun leven te maken met wat zij als mens en vrouw níet mogen en waar zij aan gehoorzamen moeten. Daarom is er bijvoorbeeld ook aandacht voor wat een vrouw mag dragen aan kleding in de context van de cultuur waarin zij in leeft. Op kledingvoorschriften spitst zich te vaak toe of een vrouw zich wel eerbaar genoeg gedraagt. Kleding en ander vrouwelijk gedrag zijn vaak aanleiding tot eerwraak. Ter onderbouwing hiervan zijn hieromtrent zo actueel mogelijke berichten opgenomen. Aan eerwraak is een apart hoofdstuk gewijd. Je verdiepen in deze materie levert een mensbeeld op over vrouwen dat naast berusting ook woede op roept. Dat ik als man geboren ben had bij de conceptie 50 % kans. Eigenlijk moet je er niet aan denken als vrouw geboren te zijn in een land waar vrouwen als handelswaar behandeld worden. Was ik als vrouw geboren hoe zou ik het dan graag gehad willen hebben? Gelukkig zijn er vele organisaties die mensenrechten verdedigen, en specifiek vrouwenrechten. Er staan er aan aantal genoemd met in het kort beschreven hun doelstellingen en welke terreinen zij specifieke behartigen.

Of je via een manuscript als dit, maatschappij gebonden situaties kunt veranderen, is in dit geval sterk te hopen. Minimaal moet toch bereikt kunnen worden dat verkrachting van medemensen luidt en duidelijk en in alle openheid bespreekbaar moet zijn en aan de kaak gesteld. Langs de weg van open gesprekken als onderdeel van het dagelijks leven, komt het breed onder de aandacht en kan er zoveel maatschappelijke druk ontstaan dat verkrachtingen sterk verminderen. Misschien ophouden?

Wilt ons helpen in de strijd tegen verkrachting. Kijk hier wat u kunt doen.

Voorwoord

Medemensen die als vrouw geboren worden moesten/moeten knokken (Afghanistan e.a.) om onderwijs te mogen volgen, worden, of zijn verbannen van scholen, ondergaan huislijk geweld waarbij familieleden het verboden is te getuigen, ze zijn of waren onderworpen aan vernederende kledingvoorschriften, moesten/moeten knokken om bepaalde sporten te mogen beoefenen, zij worden bekeken en behandeld als handelswaar, enz. enz. En veel van deze op zich doffe ellende verbleekt bij de gevolgen van één of meerdere keren verkracht te zijn. Wat is het bijzondere aan vrouwen dat hen dit allemaal overkomen kan? Niet hun functie als vrouw in het gewone leven van geboorte en sterven. Of misschien toch? Maar zij zijn medemensen op wie de rechten van de mens volledig op van toepassing zijn. Om de rechten van die medemensen die lijden onder dit ondraaglijke onrecht, stukken beter in beeld te krijgen, en vervolgens daar iets tegen te ondernemen, is dit manuscript geschreven, onder redactie van Michel, HEAO, en Barbara Pavinati, neerlandica. Daarbij negerend een opkomende schreeuw, die alle risico’s verzengd heeft die bij een gewoon mens kunnen opkomen om aan een dergelijke klus te beginnen. Het onrecht dat speciaal vrouwen wereldwijd aangedaan wordt, schreeuwt kei hard om minstens een poging te doen daar een einde aan te krijgen. Niet dat ik lichtvaardig heenstap over leed dat mannen aangedaan wordt. Maar ik heb door omstandigheden zoveel liefde, zoveel levenswarmte, zoveel eerbied en respect van vrouwen voor een mensenleven ervaren, dat ik dit manuscript wel moest schrijven. Ik heb intens ervaren dat in gewone vrouwen zoveel goedheid, zoveel oprechte medemenselijkheid woont, dat dit met hernieuwde zeggingskracht en in het volle licht van de publiciteit belicht dient te worden. Door verkrachting wordt al het goede, dat speciaal vrouwen in het leven vertegenwoordigen, in hun leven geruïneerd. Via media getuigen verkrachtte vrouwen tegenwoordig van hun verkracht zijn en dan de gevolgen van die verkrachtingen. Zij maken heel duidelijk welke vaak onherstelbare schade in lichamelijk en geestelijk opzicht, aan hen is toegebracht. Dat er ook zeer adequate hulp mogelijk is kwam o.m. tot uiting op de dag waarop mevrouw dr. Iva Bicanic promoveerde op haar proefschrift ‘Psychobiological Correlates of Rape in Female Adolescent’, (Psychobiologische aspecten van verkrachting bij vrouwelijke adolescenten). Is haar titel de kroon op haar studie, onze diepste wens daarnaast is dat dr. Iva Bicanic met haar team van behalve zeer deskundige, eveneens ook zeer bevlogen medewerkers, de gouden kroon verdienen door er in te slagen, en ook al geslaagd zijn, jonge vrouwen terug te geven wat hen door verkrachting, ontnomen is.

Iemand die zo welwillend is geweest delen van het manuscript te lezen, merkte op dat in dit manuscript wel erg sterk de nadruk gelegd is op het vrouwelijk schoon. Deze opmerking is volkomen juist en lezers kunnen dit zelfs sterk overdreven vinden. Maar verkrachters breng je niet zomaar op andere gedachten. Door vrouwelijk schoon, de functie er van, en hoe er door zeer velen vertrappend mee omgegaan wordt, zo duidelijk mogelijk te benoemen wil bereikt worden, dat ook verkrachters de ogen zover open gaan dat zij het verwerpelijke van hun handelen, gaan beseffen. Het zich vergrijpen aan vrouwen moet ophouden. Dit is gebiedende wijs. Gelet op het zeer veelvuldig plaats hebben van vrouwenverkrachtingen, en de verankering ervan in culturen en religies, kun je het streven naar afschaffing er van, ook een gedachtespinsel vinden. Deze redenering komt in een ander perspectief te staan, als je de stelling overdenkt die in vervlogen tijden ooit in een Succesagenda stond: “Een gedachte is een even grote werkelijkheid als een kanonskogel.” Voordat een gedachte in werkelijkheid omgezet is, is er per definitie eerst die gedachte. De schrijnende werkelijkheid dat vrouwen op grote schaal verkracht worden is bepaald geen droom. Dit manuscript gaat nadrukkelijk over het onmenselijke aan vrouwen verkrachtingen, zonder ook maar de schijn te willen wekken andere vrouwenrechten niet even serieus te nemen. Het is geen lopend verhaal.

De inhoud van veel hoofdstukken kan dienen als aanvulling of verbreding van kennis die direct of indirect met vrouwenrechten te maken hebben. Die inhouden zijn ook bedoeld als handreikingen tot discussies. Het uitgangspunt is van begin af aan geweest zich niet te beperken tot de situatie van vrouwen in Nederland. Bij voorkeur niet. Ik heb met Nederlandse vrouwen over het ontbreken van elementaire vrouwenrechten kunnen spreken. Door omstandigheden gelukkig ook met enkele vrouwen uit Zuid Amerika en Duitsland. De rechten van een vrouw in Nederland zijn goed gewaarborgd. Een “kleinigheid” als bijvoorbeeld ongelijke beloning voor gelijkwaardige arbeid, daargelaten. De noodzaak van het bestaan van Blijf van mijn lijf huizen in ons land, toont de noodzaak aan van het veel breder bezien van het onderwerp. ‘Front tegen verkrachting – uitnodiging tot dialoog’ is een bloedserieuze poging om van onderaf door gesprekken, verkrachting zo intens aan de kaak te stellen, dat het ophoudt. Van de vrouwen waar ik mee gesproken heb waren er drie die tijdens het gesprek spontaan en met stemverheffing en de armen omhoog uitriepen: “Wat ben ik blij dat ik in Nederland geboren ben”. Ervaringen als jongen die gaan over de toenmalige kijk op Allah stip ik net zo goed als een eigen visie op de gebeurtenissen in het Aards Paradijs. Mag je aan goedwillende medemensen vragen zo breed mogelijk met elkaar in dialoog te gaan? Feitelijk is het een indringend verzoek. En een verzoek is doorgaans een bevel.

Cees van Eijck